تاثیر تمرین ورزشی مقاومتی بر سطوح سرمی پرونئین واکنشگر c، اینترلوکین 6 و فاکتور نکروز دهنده تومور آلفادر زنان یائسه مبتلا به استئوآرتریت زانو و دارای اضافه وزن

چکیده مقدمه: استئوآرتریت شایع ترین بیماری مفصلی انسان است. شیوع این بیماری در سنین سالمندی به خصوص در زنان بالای 55 سال بیشتر است و اضافه وزن علائم این بیماری را تشدید می کند. التهاب از مهمترین علائم بیماری استئوآرتریت می باشد. با توجه به اثر مبهم ورزش در کاهش التهاب و همچنین بررسی ناکافی در مورد اثر ورزش روی بیماران استئوآرتریتی، بر آن شدیم تا در این پروژه اثر تمرین ورزشی مقاومتی را بر سطوح سرمی برخی از مارکرهای التهابی در زنان یائسه مبتلا به استئوآرتریت زانو دارای اضافه وزن بسنجیم. روش شناسی: جامعه آماری این پژوهش را 21 زن سالمند مبتلا به استئوآرتریت تشکیل می دادند که به صورت هدفمند انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه کنترل (10 نفر) و تجربی (11 نفر) قرار گرفتند. آزمودنی ها حرکت های تمرین مقاومتی را به مدت 12 هفته، 3 جلسه در هفته (حدود 45 دقیقه)، با شدت 60 تا 80 درصد یک تکرار بیشینه خود، 8 تا 12 بار تکرار می کردند. آنها به مدت 1 تا 3 دقیقه بین هر ست استراحت داشتند. پیش و پس از 12 هفته تمرین مقاومتی، نمونه های خون آزمودنی ها گرفته شد. یافته ها: پس از 12 هفته تمرین مقاومتی، سطوح hscrp و il-6 در سطح معنی داری کمتر از 05/0 تغییر معناداری نکرد، اما میزان tnf-a به طور معناداری افزایش یافت. نتیجه گیری: با توجه به نتایح تحقیق حاضر به نظر می رسد که تمرینات مقاومتی نمی تواند سطوح hscrp، il-6 و tnf-a را در جهت کاهش التهاب تغییر دهد. به عبارت دیگر، گرچه آثار کلی تمرینات ورزشی بر این بیماران در سایر تحقیقات تایید شده است، اما با توجه به نتایج این تحقیق نمی توان انجام تمرینات مقاومتی را برای بهبود پاسخ های ایمنی و التهابی در افراد سالمند مبتلا به استئوآرتریت زانو توصیه کرد. کلمات کلیدی: استئوآرتریت زانو، اینترلوکین6، فاکتور نکروز دهنده تومور ?، پروتئین واکنشی c، تمرین مقاومتی